Onzichtbaar ziek

Lang niet alle ziekten zijn aan de buitenkant zichtbaar. Sterker nog: veel van mijn cliënten zien er op het eerste gezicht gezond uit. Juist daardoor lopen ze tegen iets pijnlijks aan — onbegrip vanuit hun omgeving.

Als je in een rolstoel zit, een been in het gips hebt of sondevoeding krijgt, ziet iedereen meteen dat je “iets hebt”. Maar bij onzichtbare klachten werkt het anders. Mensen zien aan de buitenkant niks aan je. Ze zien niet dat jij leeft met pijn, uitputting of lichamelijke beperkingen die je dagelijks functioneren bepalen. En dus verwachten ze dat je even komt helpen met een verhuizing. Dat je in de bus opstaat. Dat je meegaat naar het personeelsuitje. Blijf je thuis of haak je af, dan vinden mensen je al snel flauw, ongezellig of overgevoelig.

Wat ze niet zien: hoeveel moeite het kostte om ’s ochtends überhaupt uit bed te komen. Hoe uitgeput je al bent voordat je op je werk verschijnt. Dat een gezellig etentje voor jou kan betekenen dat je daarna dagen moet bijkomen omdat het simpelweg te veel was.

Voor veel mensen met chronische of onzichtbare klachten is iedere dag een afweging: Wat kan ik vandaag wel? En wat niet? Hoe leg je uit dat je vanavond niet mee kunt naar dat concert, simpelweg omdat je lichaam op is?

Dat kan enorm eenzaam voelen. Ik zie hoe mensen hierdoor contacten verliezen, in een sociaal isolement terechtkomen en zelfs depressief worden.

Juist daarom is het zo belangrijk om dit wél bespreekbaar te maken.Praat erover. Deel je ervaringen. Schrijf van je af. Zoek hulp als het te zwaar wordt. Je bent niet alleen.