De menopauze als keerpunt

De menopauze wordt vaak gezien als een lastige periode. Maar voor veel vrouwen, inclusief mijzelf, blijkt het ook een fase te zijn die je dwingt om stil te staan, te voelen en opnieuw te kiezen. Niet omdat het leuk is, maar omdat je lichaam je nergens meer laat wegkomen.

Denk eens terug aan vroeger. Als puber had je een soort superpower: tot laat op stap gaan, weinig slapen, en de volgende dag gewoon weer verder. Feestjes, drukte, laat naar bed — het ging allemaal moeiteloos. En nu? Nu kan één onrustige nacht of een glas wijn je al een halve dag kosten.

Ik merkte dat ik jaren lang “gewoon doorging”: drukke dagen, slecht eten, nog even een wijntje, te weinig rust. En het ging prima — totdat het niet meer ging. Door de hormonale veranderingen van deze fase trekt mijn lichaam me onverbiddelijk aan de handrem. Niet als straf, maar als signaal. Wanneer ik mezelf “gun” om even makkelijk te doen — bank, afhaalmaaltijd, weer een avondje door — voel ik me juist slechter. Mijn lichaam zegt: dit werkt niet meer voor je.

En dat hoor ik ook van mijn cliënten:“Hoe moet ik aan mijn leefstijl werken als ik helemaal geen energie meer heb?” Maar het paradoxale is: juist als je weinig energie hebt, kan een beetje leefstijl al enorm veel verschil maken. Niet perfect, niet volgens een streng schema — maar kleine keuzes die je lichaam ondersteunen

.

In deze fase helpt het zo als je omgeving begrijpt wat er speelt. Een partner die iets meer overneemt. Een werkgever die snapt dat je even minder kunt verdragen. Vriendinnen die niet zeggen “gezellig, kom nou mee”, maar luisteren. Je hoeft dit niet alleen te dragen — verbinding maakt het zoveel lichter.

De menopauze vraagt om zelfreflectie, om eerlijk zijn naar jezelf: Wat werkt voor mij? Wat niet meer? Wat heeft mijn lichaam nodig om te herstellen? Welke grenzen horen nu bij mij?In veel culturen wordt deze fase gezien als een overgang naar wijsheid en kracht. En eigenlijk begrijp ik dat steeds beter.

Voor mij is de menopauze een periode waarin ik bewuster leef. Met meer rust, meer zelfkennis, en meer helderheid over wat belangrijk is. Niet omdat ik het allemaal zo goed doe, maar omdat mijn lichaam me steeds duidelijker laat voelen wat níét meer kan.

Als we deze fase zien als een kans — een uitnodiging — dan kunnen we er sterker, gezonder en veel meer in balans uitkomen. Het is een periode waarin je jezelf opnieuw leert kennen. En dat kan, ondanks alles, heel waardevol zijn.